Ik deel hier niet vaak iets over Wouter, simpelweg omdat ik vaak niet weet hoe en wat ik moet beschrijven. De zware dagen van dit jaar zijn weer achter de rug. Zijn sterfdatum en verjaardag, die dagen zijn altijd net iets lastiger als andere. Nu leek vandaag een goed moment om weer eens een blogje aan Wouter te wijden, aangezien er een stuk in de regionale krant verschijnt over zijn herdenkingsmonumentje aan de vliegveldstraat.
Vlak voor Wouters sterfdatum, 3 september, werd eindelijk zijn herdenkingsmonumentje geplaatst. We waren hier al sinds het begin van het jaar mee bezig. Het paaltje bestellen en een aanvraag indienen bij de provincie. Maar helaas gooide corona roet in het eten. Het marmer wat gebruikt wordt, gaat naar India om daar bewerkt te worden. Helaas voor ons ging India ook compleet op slot door corona dus bleef het marmer heel lang daar liggen. Vlak voor onze zomervakantie kregen we het bericht dat het paaltje klaar was, wij helemaal blij. Helaas kwam er weer een tegenslag. De aanvraag was door de provincie goed gekeurd, alleen mocht het herdenkingsmonumentje niet van steen zijn. Huh? Wij schrokken en waren erg verbaasd, want 200 meter verderop staat zo'n zelfde paaltje aan de straat. Wij achter de provincie aan, kregen we de vervanger van de vervanger aan de telefoon in verband met de zomervakantie. Hij kon ons geen uitsluitsel geven maar zou erachteraan gaan. Ondertussen hadden wij ons ook aangemeld bij onze regionale krant de Tubantia. Die maakten een serie over bermmonumenten in Twente en de Achterhoek en wij (mijn moeder en ik) wilden graag ons verhaal vertellen over Wouter.
Gelukkig kregen we, terwijl we op vakantie waren, groen licht van de provincie. En een dag later belde de schrijver van het stuk in de krant, Alphons, om alvast even telefonisch wat dingen te bespreken. Zodra het monumentje geplaatst was, zouden we daarna met hem in gesprek gaan. Super spannend.
Zoals ik al schreef werd een paar dagen voor Wouters sterfdatum dan toch eindelijk het herdenkingsmonumentje geplaatst. De tekst is hetzelfde als op zijn grafmonument. We lopen er nu regelmatig langs, er brandt altijd een kaars, er staat een lampje op zonne-energie en regelmatig een mooi boeketje bloemen.
Een paar dagen na het plaatsen van het monumentje hadden we het gesprek met Alphons, voor de krant. Gewoon bij het monumentje, aan de straat. Het was een ontzettend fijn gesprek. En er kwam een heuse fotograaf om foto's te maken. En toen afwachten tot het geplaatst zou worden. Gisteren kreeg ik telefoon dat het vandaag in de krant kwam te staan. Ohhhh. Wat spannend. 's Avonds ontplofte onze telefoons zo ongeveer, het stuk was online al te lezen. Wauw. De foto's waren echt goed geworden, en de tekst hadden we van tevoren al mogen lezen en goedkeuren.
Hieronder de link van de tubantia en het AD, want daar kun je het stuk ook lezen.
Hieronder de schermafbeeldingen die ik gisteren maakte. We stonden zelfs even helemaal bovenaan de site van de Tubantia.
Zelfs een foto op de voorpagina.
Wauw, een hele pagina gewoon.
Ik ben blij dat we op deze manier Wouters verhaal konden vertellen, 2 jaar nadat we hem verloren. Hij verdient het zo. Een mooi eerbetoon voor een prachtige jongen die veel te vroeg uit ons leven werd weggerukt.
Ik ben best benieuwd wat jullie ervan vinden. Laat je het mij weten in de reacties??
Lieve groetjes,
Emily
