Hello

Ik leef nog. Ik ben er weer. Kennen jullie mij nog? Het heeft even geduurd voor ik weer de draad van het bloggen op kon pakken. Ik wist niet wat ik moest schrijven. Deze post was ik vorige week al aan begonnen, maar het lukte toen gewoon niet. Er zullen vast mensen zijn die willen weten hoe het met mij gaat? Deze vraag wordt zo vaak gesteld.
Hello, it's me. I'm still alive, and I'm back. Do you remember me? It took me a while to start blogging again. I didn't really know what to write. I actually started this post a week ago, but I just couldn't find the right words.
There must be people who want to know how I am doing/coping? 

Het gaat. Ik leef nog, zoals ik al zeg. Het is stabiel. Ik ben stabiel. 
Afgelopen maandag was het alweer 5 weken geleden, en gisteren zou hij 20 jaar geworden zijn. Het is gewoon niet voor te stellen dat Wouter nooit meer terug komt. Dat vind ik het lastige, het onwerkelijke. En ook iets wat zeker nog een tijd gaat duren denk ik. 
I'm okay. I'm still alive, like I said. it is stable. I'm stable.
Last monday it was 5 weeks ago that we lost him, yesterday would have been his 20th birthday. I still can't get my head around the fact that my little brother is gone. And I think it's gonna take a long time before I get ''used to it''.

Ik ben de donderdag na de begrafenis weer begonnen met werken. Op een groep waar iedereen mij goed kent en ik hen. Het geeft afleiding. Ik kan gewoon grapjes maken met cliënten zoals we dat altijd doen en dat vind ik ook belangrijk, want anders gaat het niet goed.
I got back to work the Thursday after the funeral. At a group where I know everyone and they now me. It distracts me. 


En verder gaat het leven door. Heel gek en heel raar, maar alles gaat door. En zo zijn we alweer 5 weken verder.
And then life just goes on. Very strange and very weird. But it's true.

Maar ik begon deze post eigenlijk omdat ik iedereen wil bedanken. Iedereen die mij via mijn blog, instagram, facebook, de post heeft laten weten dat ze met mij en mijn familie meeleven. Het is niet voor te stellen hoeveel steun ik uit alle hoeken en gaten van de haak/blogwereld heb gekregen. Daar werd ik toch ook door verrast en het gaf mij zo'n warm gevoel van binnen. 
But I started this post to thank everyone. Everyone who sent me a message telling me how they symphathize. The messages came from everywhere: here on my blog, instagram, facebook, cards. It is unbelievable how much support I got from every nook and corner in the crochet/blogworld. I got and still get such a warm feeling inside.

Het heeft mij echt laten zien want een community dit is en wat ontzettend trots ik ben dat ik daar deel van uit mag maken. 
This has showed me how amazing this community is and how amazingly proud I am to be part of it.

Ik hoop voor de herfstvakantie nog een aantal keren te kunnen bloggen over de projecten die ik tot nu toe nog heb gemaakt en dat ik na de herfstvakantie geen achterstand meer heb hier. Dus....Hopelijk de komende anderhalve week nog even heel veel spam.
I hope to blog a few times before the autumn holidays start so that I can show you all the projects I have made. I hope to get them all up here before the holidays, so that I can start fresh again after the break. So...hopefully a lot of spam here for the next one and a half week.

Fijne avond lieve mensen.

Have a great evening sweet people.

Lieve groetjes,

Emily

Sweet greetings,

Emily